«هه‌ركێ ئه‌م حه‌ساره‌ی به دڵ نییه، با بڕوات.. من چاك ده‌زانم له ده‌ره‌وه‌ی ئێره چییان لێ دێت.. حیكمه‌تی من نه‌بووایه ئه‌م حه‌ساره وێران ده‌بوو.. خشت به خشتی جێده‌ستی منی پێوه دیاره، به‌م پشتانه كاریته و شه‌قڵه‌كانیم هێناوه، ئه‌وه‌نده پێوه‌ی هیلاك بووم، هه‌قی ئه‌وه‌م هه‌یه ئه‌وه‌ی زمان هه‌ڵبێنێته‌وه، له ڕه‌گه‌وه زمانی ببڕم.. خه‌یاڵی خۆتان خراپ مه‌كه‌ن.. له ده‌ره‌وه‌ی ئه‌م حه‌ساره‌ی من و دوور له چاوه‌كانی من كه‌ستان ناژین، ئه‌گه‌ر ئه‌وانه به هه‌ق كوڕ و كچی منن، با خزمه‌تی حه‌ساره‌كه بكه‌ن، هه‌ر یه‌كه و ئیشی خۆی جوان ڕاپه‌ڕێنێت، ئه‌و كوڕه‌شی كه له من هه‌ڵده‌گه‌ڕێته‌وه، موسته‌هه‌قی سه‌ربڕین و خه‌ساندنه…
(به‌شێک له ده‌قی ڕۆمانه‌که)
